ผมยืนมองออกไปนอกหน้าต่างโรงแรมบูติกที่ผมทุ่มเททั้งหัวใจออกแบบ สร้าง และตกแต่งขึ้นมา ถนนลาดพร้าวคึกคักเหมือนเคย แต่ในโรงแรมของผมกลับเงียบจนได้ยินเสียงหัวใจเต้น ทุกเช้าผมตื่นมาพร้อมความหวัง เปิดคอมพิวเตอร์ดูยอดจอง แต่หน้าจอว่างเปล่า

ผมเดินสำรวจทุกห้อง มองทุกมุมที่ตกแต่งอย่างพิถีพิถัน “ทำไมคนถึงไม่เห็นความสวยนี้นะ?” ผมถามตัวเอง เปิดเว็บไซต์โรงแรมขึ้นมาดู ภาพถ่ายเหล่านี้มันไม่ใช่เลย มันไม่สื่อถึงความงามที่แท้จริงของที่นี่ ผมรู้สึกเหมือนกำลังจมน้ำ พยายามว่ายแต่ก็ไปไหนไม่ถึง

ผมหลับตาลง นึกภาพโรงแรมที่คึกคัก เต็มไปด้วยรอยยิ้มของแขก ลืมตาขึ้นมาพร้อมคำถาม “จะทำยังไงให้คนเห็นความพิเศษของที่นี่?” ผมต้องหาทางแก้ปัญหานี้ให้ได้